Zonder enige energie en enkel zin om te slapen aan het water aangekomen. Maar de doorbrekende zon die een regenfront verdreef, witte kopjes in de verte en de kameraderie aan de kant gaven toch weer die impuls. 

Ik schaam me bijna, om me met zo'n traagheid mee in een ranking te durven posten met de groten... maar ja, iemand moet de (bijna) laatste zijn. Op Herkingen werden ook weer 70-ers bereikt. Straf, want dat ligt toch dieper landinwaarts. Had nochtans met de lering uit de pandoering van eergisteren, die twee nachten heeft kunnen doorwerken, niet de indruk dat vandaag iemand mij ooit voorbij is gestoken of scherper heeft gevaren. Maar kan ook zijn dat er nooit iemand toevallig in dezelfde richting voer natuurlijk . Toch begin ik na 6.500 km eea. beter aan te voelen. De achterste heup naar buiten draaien, dat zitvlak naar beneden duwen, die schouders uitrollen, om die paar extra cm zeil dichter te trekken, de druk op de vin overbrengen, boardje goed horizontaal houden, en over de ribbeltjes ging ik, schuiner dan ooit tevoren. Heb mijn boardje ook even in bijna volledige controle over de 60 weten duwen.

Tegen 50/u op een van de witte plastic tonnetjes gevaren die de strip iedere voorjaar markeren... kunnen ze dat in godsnaam niet knaloranje verven ?? Geen schade, enkel katapult en gelukkig brak trapezetouw. Na hertuigen op het volgende rak stomweg er bijna wéér tegen gevaren...

Bij volle maan reeds werden we tenslotte nog vergast op een reddingsactie door de brandweer van een surfer die zich op te kleine boards te ver op het meer gewaagd had op zoek naar de ideale speedplek .