Enkel en alleen al om erbij te zijn was het de moeite om naar OH af te zakken vandaag, alleen al voor het kokende water, de striemende vlagen, de waternevels die over de rotsen sloegen, de schimmige zeiltjes een km verder die stilstonden/terugvoeren... was moeilijk te zien. Bij aankomst te voet samen met Ed (nadat we uitvoerig gefotografeerd waren door een nijvere dame op leeftijd met telelens, en het was haar niet om onze setjes te doen volgens mij) was ik eigenlijk verbaasd zo weinig man te zien varen. Een man of 6-8 stonden te staan. Zonnetje scheen nochtans nog volop, 30 à 35 kts, hevig maar nog beschaafd, doenbare LF conditie, wel vrij haaks. Nadat ik als onderste in de rangorde meermaals (uit beleefdheid) anderen plaats had gelaten om op te stappen, die dan aanstalten maakten, maar meestal uiteindelijk toch aborten, dan maar zelf een keer of 8 fluks op de waterski gestapt, maar nooit de guts om helemaal tot het einde door te varen - het was gewoon te gewelddadig. Want 30 kts werden 40 werden 50 en zelfs rond 17u30 een uitschieter tot 58 kts op de meetpaal van Zeelandbrug... Hans een paar maal laten voorbijknallen, op de vin, heel indrukwekkend, de foto-stance. Dirk die dan nog terugkwam met een 4.7 zodat we gelijk getuigd waren... ook een unicum denk ik. Voor de aandachtige toeschouwer van de gekleurde bolletjes : bemerk dat ik de voorlaatste was om runs te durven blijven zetten :). Dan epic terugwaadtocht, net voor donker weer over de dijk geblazen. Ja, veel straffer dan dit wordt het niet ! Momenten om nooit meer te vergeten.

Tech note:

- bij de eerste 2 runs stond de giek +/- 10cm te hoog, dat lukt dus helemaal niet
- enkele andere pogingen tot runs voortijdig moeten afbreken omdat ik de achterste voet niet in de band kreeg omdat ... ik bij het blindelings zoeken van de band óp de band had getrapt en deze daardoor niet meer bol stond. Moet hier ook iets op vinden (dit effe inspired by Pat DP). Ad hoc dan maar geswitcht naar de strapped-in waterstart.