doordat mn rechter ribben toch weer wat achteruit gegaan leken na de sessies afgelopen week, wilde ik rustiger aan gaan doen. Het tegenovergestelde ontvouwde zich. Amstelmeer gecanceled en wat meer in de luwte  hier op Muiderberg voor een rustige revalidatiesessie. Lekker beetje staan en wat minder competitiegevoel. Het zag er heerlijk 7.0 67cm breed uit voordat ik optuigde. Er werd me wel al gewaarschuwd dat het zou aantrekken. Ik dacht dat 't wel mee zou vallen. 
Een lang verhaal kort werd dat het wel aantrok. Er een klotsbak ontstond van de golven die uit het marker/ijmeer kwamen rollen. Dat ik op het idee kwam naar de strekdammen (met best hoog struik en boom gewas) op te loeven. Links van eiland 't hoofd. Dat ik daar in de luwte van dat struikgewas en bij het 't hoofd op diverse plekken van mn plank was gesprongen in de veronderstelling dat ik zou gaan staan (not). Dit uitmonde in watertrappel sessie's in complete windstilte opgevolgd door valrukwinden. 
Uiteindelijk ben ik maar golfrijdend met het zeil helemaal open, uitgehaakt van eilenad 't hoofd  richting muiden gevaren. Ik kon zo overpowered niet ingehaakt ruime wind richting muiderberg. De snelheid werd dan te hoog om in die chop zonder val op de ribben risico te geraken. Dus het werd een walk of shame naar 't zilverstrand om de spullen daar te droppen. Een walk of shame over de dijk naar het vehicle. En een drive of shame om de spulletjes weer op te halen. Al met al wel weer even in beweging geweest en op de een of andere manier genoten. Liever dit dan brak na een  nachtelijke stapsessie in mn bed. Ik betrapte me er net op dat ik eigenlijk stiekem hoop dat het even een paar weken niet gaat waaien. Beetje toekijken hoe de toppen heen en weer bewegen is gewoon geen optie.