Zon, wind, drukte rond de gelegenheidsfotograaf Bert H (zijn we allemaal iijdel of niet ? ;-) ). Nu eindelijk eens wat verder voorbij het dammetje gevaren, zien of dat veilig diep is, is het geval. Bijna zonder onderbreking gevaren. Toen ik na een 60km opgewarmd was en erin begon te komen begon ik een aantal dingen kwa techniek te beseffen: hou mijn handen enorm gespreid op de giek, kan daardoor niet diep genoeg hangen en genoeg bodyweight in de trapeze zetten, kan dan ook minder hoogte lopen, trek de laatste 20-30cm niet dicht, mis dus die extra dot gas, heb dan mindere snelheid... allemaal van die essentiële dingen die je pas na 6.000 km begint te ervaren, een hele doos van Pandora ging plots open ! Daar zou ik nu voor de rest van de dag eens op beginnen trainen zo dadelijk, eerst een hapje eten... of nee, toch nog maar even lekker downwind langs het dammetje, lekker dichtbij... en plots, ter hoogte van het houten paaltje op de dam, doemde daar een grote donkere vlek op. Te laat om te stoppen... krrrrrraaaaak vin eronder uit. Ja, het was daar maar enkeldiep. Gelukkig geen katapult en geen boardschade, want het geluk bij het ongeluk was dat het vinblad gewoon uit de voet gescheurd is, losgekomen door de impact, waardoor ik nog wel een eindje bleef doorglijden. Volgens André hebben de CS vinnen van dat jaar (oranje opdruk) daar wel eens meer last van, wist ik niet. Te mijden dus. Die met witte opdruk niet. De rest van de training is dus voor volgende keer: handen dichter tegen de trapezetouwtjes, laag zitten, zeil dicht trekken, die kracht via het achterste been naar het board leiden. Jaja, nog werk zát dit jaar :).